پکتین حدود 10 تا 20 درصد کربوهیدراتهای ساختاری علوفه را تشکیل می دهد . بر اساس مطالعات زیادی که انجام شد مشخص شد که این بخش نقش بسیار مهمی برای تأمین انرژی میکروارگانیسم های شکمبه دارد .
پکتین یا به اصطلاح جدیدتر (مواد پکتیکی) در دیواره سلولی و لایه ای بین سلولی در تمامی بافت های علوفه ها وجود دارد .
پکتین عمدتا از جنس گالاکتورونان است که یک پلیمر خطی از واحدهای اسید گالاکتورونیک است که بوسیله پیوندهای آلفا و 1 و 4 به هم متصل شده است . بصورت کامل یا بخشی از آن بوسیله الکل متیل استریفه شده است ولی مقدار کمی آرابان و گالاکتان با گالاکتورونان استریفه شده اند .
در یک آزمایش از پکتین در یک محیط کشت حاوی آگار و سلوبیوز بعنوان منبع کربوهیدرات استفاده شد و بر این اساس مشخص شد که بیشتر سویه های بوتیریوویبریو فیبروسولونس ، پروتلا رومینی کولا ، لاچنوسپیرا مولتی پاروس ، سوکسینو ویبریو دکسترینوسولونس و فیبروباکتر سوکسینوژنز پکتین را تخمیر می کنند .
